Volgens mij is een zonsondergang één van de weinige dingen in het leven die nooit gaat vervelen.
(dat en golven...maar dat is meer persoonlijk geloof ik...)
Vrijwel alles in het leven gaat op een gegeven moment simpelweg vervelen.
Maar een zon die ondergaat blijft op de één of andere manier fascineren.
Waarschijnlijk ook omdat geen enkele zonsondergang hetzelfde is en het dus altijd weer een beetje een verassing blijft wat je dit keer weer te zien krijgt.
Hoe dan ook, overal waar ik sta komen rond zonsondergang mensen af en aan rijden om eventjes afscheid te nemen van de zon terwijl hij in de Atlantische oceaan zakt.
Heb het idee dat de Portugezen dit nog meer doen dan wij in Nederland.
Maar dat komt misschien ook wel omdat je hier gewoon erg veel mooie plekjes hebt waar je na het werk even heen kan rijden om (vanuit je auto) de zon te zien verdwijnen.
Er bestaat een spreuk die zegt dat "Happiness only exists when it's shared".
Nog nooit was ik het zo oneens met deze spreuk als nu.
De meest gelukkige momenten die ik, tot nu toe, heb gehad waren momenten zonder andere mensen om me heen. Oké.....in sommige gevallen misschien een andere surfer op een paar meter afstand....
Alleen in het water...of alleen in de bus...alleen op het strand....
Ik zeg het al veel vaker...op elke trip weer..."People ruin everything".
jajajajajja....natuurlijk niet letterlijk alles.....
Een avondje uit naar een kroeg of een feest zou niet heel gezellig zijn zonder andere mensen.
Maar in veel situaties zou ik heel goed zonder mensen kunnen (en willen...).
Misschien wel tè goed....
Ik zie mezelf toch wel als een heel sociaal wezen.
Heb nooit moeite gehad om contact te maken met andere mensen.
Vind het ook meestal heel prettig om mensen om me heen te hebben.
Maar ik merk dat ik soms heel erg behoefte heb om als een soort van kluizenaar te leven....
Geen gezeik aan mn kop.
Niemand om rekening mee te moeten houden.
Geen onenigheid over....over niks.
Geen mensen die stiltes vol moeten lullen.
Geen geouwehoer over koetjes en kalfjes die ons eigenlijk toch niet interesseren.
Geen ongemakkelijke situaties of het gevoel hebben dat je mensen moet vermaken.
Niemand die gaat klagen als ik de hele dag golven zit te kijken.
Geen verveling.
Nee, alleen verveel ik me niet.
Ook al doe ik soms he-le-maal niks.
Kan zo een hele dag een beetje om me heen zitten kijken en alleen maar wat nadenken over dingen.
Misschien is dat iets dat niet iedereen snapt.
Maar mezelf vermaken is iets waar ik altijd al erg goed in ben geweest.
En ik merk dat ik gewoon heel weinig nodig heb om me gelukkig te voelen.
Dat vind ik eerlijk gezegd ook een belangrijke eigenschap.
Tevreden/gelukkig kunnen zijn met alleen jezelf.
Hoe ga je ooit gelukkig worden met iemand anders als je dat alleen niet kan?
pfffff.....wat een filosofisch gewauwel allemaal....
Waarom schrijf ik dit eigenlijk....?
Ach, misschien zit ik gewoon al veel te lang in mn eentje in een bus......
:)